موزه سلطنتی آفریقای مرکزی که موزه آفریقا در تروورن نیز نامیده می شود، اتاق جدیدی را افتتاح کرده است که بر نژادپرستی تمرکز دارد.
بازدیدکنندگان موزه که وارد اتاق می شوند با 11 جمله حاوی یک پیام نژادپرستانه همراه با مجموعه ای از مقالات روزنامه ها و عناوین درباره حوادث نژادپرستانه اخیر در بلژیک مواجه می شوند.
Salomé Ysebaert از دپارتمان نمایشگاه‌های موزه آفریقا توضیح داد: «این یک فضای آموزشی، تأمل و بحث در مورد نژادپرستی است که با گذشته استعماری موزه ما مرتبط است.
در واقع، موزه آفریقا از نمایشگاه جهانی 1897 رشد کرد، زمانی که شاه لئوپولد دوم می خواست پروژه استعماری خود را با یک نمایشگاه استعماری تبلیغ کند و 267 کنگو را به این منظور به بلژیک آورد تا آنها را در “باغ وحش انسانی” به نمایش بگذارد. ”
در هفته ها و ماه های آینده، چندین فعالیت دیگر انجام خواهد شد که در آنها نقش موزه به طور انتقادی مورد بررسی قرار خواهد گرفت، از جمله ارتباط آن با آن “باغ وحش انسانی” 1897.
ایسبارت گفت: «در سال 1898، آن نمایشگاه موقت به یک موزه دائمی تبدیل شد که به عنوان تبلیغات استعماری عمل می کرد.
باید مدرنیته ملت خود را با بدوی بودن بقیه جهان مقایسه می کرد، باید شایستگی پروژه های استعماری را به عموم مردم نشان می داد و ضرورت آن کار استعماری را توجیه می کرد. از این رو تحقیقات علمی به عنوان ابزاری برای اهداف استعماری مورد استفاده قرار گرفت.
یسبارت توضیح داد که تا سال 2018، نمایشگاه دائمی موزه آفریقا دیدگاهی کاملاً اروپایی محور از آفریقا و آفریقایی ها داشت که این موزه انتقادات زیادی را از سوی افراد آفریقایی الاصل در بلژیک به همراه داشت.
انتقاد اصلی این بود که تصویر آفریقا و آفریقایی ها بسیار کلیشه ای و تبعیض آمیز بود. از آن گذشته استعماری، ما فضایی را برای نژادپرستی ایجاد کردیم.
سازمان حقوق بشر بلژیکی Unia در سال 2011 مطالعه ای را منتشر کرد که نشان داد نژادپرستی علیه مردم جنوب صحرا به شدت تحت تأثیر بافت تاریخی و استعماری است.
یسبارت گفت: «نژادپرستی را می توان میراث برده داری و استعمار تلقی کرد.
«موزه آفریقا به عنوان یک نهاد استعماری، به عنوان یک ابزار تبلیغاتی [in the past] در ایجاد و اشاعه کلیشه‌های نژادپرستانه شرکت کرده است، و بنابراین مسئولیت دارد که گذشته خود را بشناسد و بستری برای بحث، آموزش و تأمل در مورد نژادپرستی فراهم کند.»
بارت اووری، مدیر کل موزه، این احساس را تکرار کرد.
اووری گفت: «نژادپرستی امروز هنوز در جامعه وجود دارد و این مستلزم آن است که نقش خود را در زمینه آموزش و افزایش آگاهی ایفا کنیم.
این فضا در مکانی است که همه بازدیدکنندگان ما از آن عبور می کنند، زیرا حامل پیامی است که در قلب دستورات ما قرار دارد. ما می خواهیم مجموعه ای از ارزش ها را ترویج کنیم و برای روابط بهتر بین آفریقایی ها و اروپایی ها تلاش کنیم. پیام علیه نژادپرستی یک پیام جهانی است و من متقاعد شده‌ام که می‌توانیم در آن نقش ایفا کنیم.»
چندین فعالیت دیگر در ماه های آینده در موزه انجام خواهد شد که هدف آن زیر سوال بردن نقش آن – نه تنها در گذشته، بلکه در حال و آینده – هم به عنوان موزه و هم در عملکرد آن به عنوان یک موسسه دانشگاهی است.
اووری گفت: “ما واقعاً می خواهیم به گذشته و آینده خود فکر کنیم.”
یکی از جاه طلبی های من این است که یک گفتگوی ساختاریافته با مردم دیاسپورای آفریقا برقرار کنم. همچنین هدف من این است که گروهی از «دوستان موزه» را مجدداً تأسیس کنم، که بنا به تعریف باید بسیار متنوع باشند و به آنچه در جامعه می گذرد بازتاب دهند.
این موزه باید محیطی امن باشد که در آن همه بتوانند در مورد روابط آفریقا و اروپا صحبت کنند و کار علمی در آن امکان پذیر باشد.