مونیک آکروید هرگز بولتن را مانند امروز تشخیص نمی داد. او از تغییراتی که مجله تجربه کرده است افتخار می کند اما همچنین شوکه می شود.
فرهنگ و سابقه او در روزنامه نگاری همه چیز در مورد ماشین تحریر، جوهر، سرب و چاپ بود. اولین تجربه کاری او در یورکشایر پست مستلزم مصاحبه با خلبانانی بود که از ماموریت های اروپای اشغالی در طول جنگ جهانی دوم بازمی گشتند.
بعدها که در بروکسل زندگی می کرد و با سه فرزند طلاق گرفت، برای گذران زندگی به کار نیاز داشت. دوستان خوش نیت و خاطره پدر مرحومش که یکی از اولین آژانس های تبلیغاتی بلژیک را در دهه 1930 ایجاد کرد، او را تشویق کرد تا در سال 1962 یک خبرنامه هشت صفحه ای راه اندازی کند.
بولتن فرزند چهارم او شد. و بعد از آن، او همه کارمندان را فرزندان خود می دید. این خبرنامه در سال 1965 به یک مجله تبدیل شد که منعکس کننده گسترش سریع اقتصادی مرتبط با راه اندازی فعالیت های بسیاری از شرکت های آمریکایی در بلژیک است.
برای سال‌های متمادی، مانند بسیاری از مادران شاغل، او مجبور بود نیازهای فرزندانش و نیازهای رو به رشد یک تجارت در حال گسترش را ترکیب کند. او خوش شانس بود، در زمانی که بروکسل از یک شهر کوچک اروپایی به پایتخت اروپا، مقر اتحادیه اروپا، ناتو و مجموعه ای از شرکت های بین المللی تبدیل شد، در مکان مناسب قرار گرفت. جامعه مهاجران از چند هزار نفر امروز به بیش از 250000 نفر رسید.
مجله نیز رشد کرد و کم کم تعداد کارکنان افزایش یافت. پیشگامان اولیه عبارتند از نلی واندرکم، همسر سابق هنرمند بلژیکی سرژ واندرکم، که از سال 1963 تبلیغات را مدیریت می کرد، آیسلین دولانتی که در اواسط دهه 1960 به آن پیوست، کلیولند موفت و بسیاری دیگر.
تعداد کمی مانند جان میلر یا بن تارینگ از تجربه خود در بولتن به عنوان پله ای برای انتشارات ملی در کشورهای خود استفاده کردند. دیگران، از جمله کاترین میل، سوزان کارول و کلر تامسون، برای سازمان های غیردولتی یا اتحادیه اروپا کار کردند. بولتن همچنین می تواند به مجموعه گسترده خبرنگاران مستقر در بروکسل که نهادهای بین المللی را پوشش می دهند، تکیه کند. اریک کندی، جان پالمر، گیلز مریت، جان هلون، لیونل باربر، جان لمبرت، ریچل جانسون، جف مید و پاتریشیا کلی از جمله این افراد بودند.
هنگامی که بریجید گرومن در سال 1990 ویراستار شد و جانشین مادر فقیدش، آیسلین دولانتی شد، بولتن دوباره گسترش یافت و شرکت برای انتشار قراردادی برای سابنا، شرکت هواپیمایی ملی بلژیک، منعقد شد. این فعالیتی بود که منعکس کننده موفقیت بولتن بود و به توسعه بیشتر دامن زد.
هنگامی که در سال 1985 ناشر بولتن شدم، اولین تغییر سخت به کامپیوترها را تجربه می‌کردیم که نیازمند سرمایه‌گذاری و سازگاری با روش‌های کاری جدید بود. تلاش جمعی همه، انتقالی را تضمین کرد که تعداد کمی از خارج از شرکت متوجه آن شدند. مجله پس از آن به طور گسترده ای به عنوان یک پدیده انتشاراتی شناخته شد و در سطح محلی بیش از همه رسانه های بین المللی انگلیسی زبان مجموعاً فروش داشت. تأثیر آن بر زندگی بلژیکی بسیار مهمتر از اندازه واقعی شرکت بود و موفقیت آن نشان دهنده رشد مداوم جامعه بین المللی تا سال 2008 بود.
و سپس، جهان تغییر کرد. بحران مالی و توسعه سریع اینترنت به درآمد تبلیغات منجر شد و مدل بولتن شروع به آسیب دید. امروزه، به لطف کار سخت و فداکاری کسانی که با تغییرات طی چند سال گذشته کنار آمده اند، هنوز هم وجود دارد و صدایی به ساکنان خارجی می دهد و به جامعه بین المللی کمک می کند از زندگی در بلژیک لذت ببرند.
برخی از ماندگارترین خاطرات من از بولتن عبارتند از تظاهرات میدان بزرگ برای آزادسازی میدان از ماشین های پارک شده در سال 1971. این اعتراض منجر به این شد که مونیک، آیسلین و چند نفر دیگر برای ساعت ها به ایستگاه پلیس منتقل شوند. من هرگز خواندن اثبات بی پایان در چاپگرها را با صدای زنگ مداوم پرس ها فراموش نمی کنم. مهم‌ترین رویدادهای دیگر، جشن‌های سالگردی است که شامل یک حمله بزرگ در کاخ استعماری در تروورن در سال 1992 و کنسرت توتس تیلمانز در بوزار در سال 2002 بود.تصویر بالا)، و طوفان قلعه بیرسل در سال 1977.
همیشه یک فضای خانوادگی واقعی در بولتن وجود داشت. ممکن است به شخصیت مادرگرایانه مونیک آکروید یا تلاش‌های منظم برای کمک به کارمندانی که با مشکلاتی روبرو بودند مرتبط باشد. بولتن یک تجارت خانوادگی بود که توانست یک شرکت شاد باقی بماند.
جان استوک، ناشر بولتن از سال 1987 تا 2008، پسر بنیانگذار مونیک آکروید (1925-2010) است. ساکن بروکسل همچنان در جامعه بین المللی فعال است و در هیئت مدیره باشگاه آمریکایی بروکسل حضور دارد.
عکس ها: کارکنان و دفتر بولتن (Ch de Waterloo, Uccle) در سال 1992; جان استوک؛ مونیک آکروید (راست) با توتس تیلمانز (سمت چپ) در کنسرت Bulletin در Bozar