ویرجینی افیرا قبل از شروع تمرین همیشه خطرناک ارائه گالا افتتاحیه کن اعلام کرده بود که از خنداندن مردم خودداری نخواهد کرد. بدیهی است، با این حال، خلق و خوی برای شوخ طبعی نبود، بلکه برای تعهد بشردوستانه، با اوکراین در پس زمینه بود. و حتی بیشتر از آن، از آنجایی که مهمان غافلگیر کننده این شب کسی جز رئیس جمهور زلنسکی، زنده از کیف نبود. “این ابتدا مهم نیست، بلکه پایان داستان است”او قبل از اشاره به دیکتاتور توسط چارلی چاپلین «فکر می‌کردی دنیا متوجه شده باشد که می‌توانی مردم را از طریق زیبایی سالن‌ها گرد هم بیاوری، نه از وحشت در پناهگاه‌های حمله هوایی. […] سینما سکوت خواهد کرد یا صحبت می کند؟ زندگی ما نابود شده است، و نه با گرافیک کامپیوتری. ما به چاپلین جدیدی نیاز داریم که ثابت کند سینمای امروز ساکت نیست.»
سخنرانی ای که با تشویق های شدید مورد استقبال قرار گرفت. قطعاً نقطه ی برجسته ی شب. با تشویق های ایستاده برای Forest Whitaker، مایه افتخار شد و آشکارا حرکت کرد. اما همچنین سخنرانی متعهدانه رئیس هیئت منصفه، وینسنت لیندون، که الف اوکراین قهرمان و شهیدپرور، “قتل عام خاموش در یمن یا دارفور”، برای یادآوری آن «سینما برای تکان دادن وجدان ساخته شده است. وقتی اخبار ما را در هم می ریزد، نمی دانم که آیا روی تایتانیک نمی رقصیم؟
ویرجینی افیرا از قلم نیفتاد. «آیا سینما می تواند دنیا را تغییر دهد؟ مطمئن نیستم. اما اگر حداقل می توانست به او الهام بخشد…” و برای اضافه کردن: «چرا یک کلمه، یک فیلم، یک یادداشت را به یاد می آوریم؟ ما هرگز نخواهیم فهمید زیرا مسیر قلب ما یک الگوریتم نیست.»
سبکی، در نهایت از کاور «Que je t’aime» اثر وینسنت دلرم خواهد آمد. گویی از طریق جادو، قبل از اینکه ویرجینی افیرا آن را به صورت دونفری با او بخواند، کل اتاق گروه کر را بر عهده گرفت. یک لحظه لطف در مراسم افتتاحیه قاطعانه به نفع صلح.