با گذشت چند دقیقه، در نیمه دوم ضعیف، خشم هواداران به اوج خود رسید. این شکست، بدون شورش، امید اروپاییان به یک مامبورگ منزجر را خاموش کرد. در پایان مسابقه هواداران از مهدی بیات خواستند بیاید و در پای T4 توضیح بدهد. کاری که مدیر عامل انجام داد، مگافون در دست. سرزنش ها بسیار زیاد بود، به ویژه در مورد عدم پیش بینی پنجره نقل و انتقالات. خود بازیکنان، پس از سخنرانی وحدت بخش ادوارد استیل در میانه زمین، قبل از بازگشت به رختکن، با ترس آنها را تشویق کردند.
آیا با توجه به رقابت غنی تر و معتبرتر، حامیان خیلی سریع، خیلی خواستار، خیلی سخت نیستند؟ “من نمی گویم آنها خیلی خواستار هستندکن انکوبا پس از بازی گفت. آنها همچنان با تشویق ما به عنوان حامی کار خود را انجام دادند. ما باختیم، آنها حق دارند شکایت کنند و اعلام کنند.»
Daan Heymans نیز ناامیدی آنها را درک می کرد، اما استدلال گسترده تری داشت. “آنها منتظر بودند تا ما بالاخره یک تیم برتر را شکست دهیم، اما از طرف دیگر، ما باید واقع بین باشیم. شارلوا فصل گذشته پلی آف را از دست داد و امسال ما آنجا هستیم. اما شارلوا بودجه اف سی بروژ را ندارد.” اندرلخت، گنک، خنت یا آنتورپ. نیمه اول ما در مچلن هم خوب بود. وقتی می‌بریم بهترین‌های دنیا هستیم و وقتی می‌بازیم مثل آدم‌های مکنده محسوب می‌شویم. فوتبال همین است…»
تنش بالاخره فروکش کرد اما هضم ناامیدی سخت خواهد بود. و شارلوا اینگونه نخواهد توانست تعداد حضور در خانه خود را افزایش دهد.