«از نظر فیزیکی، من می‌توانم پیش بیایم. می توانم راه بروم.
من برای اینکه تناسب اندام داشته باشم زیاد ورزش می کنم.
از نظر روانی هرگز خوب نخواهم شد.
روزهای تاریکی وجود دارد، روزهایی که در آنها احساس بدی دارم. من کسی نیستم که غم در آستینم باشد، اما وقتی تنها هستم، می توانم اشک بریزم.
من دچار تهویه هوا می شوم یا به طور ناگهانی اضطراب به وجود می آید. در هواپیما، در ساحل اتفاق می افتد. من در خیابان، در ماشین حملات پانیک داشته ام. امروز می دانم چگونه با آنها رفتار کنم.»
«خوابم آشفته است. من دیگه قرص خواب نمیخورم این اعتیاد آور است. من فقط دوزهای بالای ملاتونین مصرف می کنم.
من هنوز هم اغلب به تل آویو سفر می کنم. گاهی اوقات باید در باجه 3 یا 4 چک این کنم. این همیشه سخت است».
من به محاکمه فکر نمی کنم. برای من این یک نمایش بزرگ است، یک سیرک. برای عاملان، عموم مردم و قربانیان چیزی حاصل نخواهد شد. بچه هایی که بمبشان را منفجر کردند مرده اند. صلاح عبدالسلام هرگز زندان را ترک نخواهد کرد. محاکمه چه فایده ای خواهد داشت؟ من می دانم که بسیاری از قربانیان انتظارات زیادی دارند، به خصوص از نظر روانی، اما من انتظارات زیادی ندارم.
“آیا مدرک خواهم داد؟ نمی‌دانم چه چیزی می‌توانم اضافه کنم یا در آنجا چه کار می‌کردم. عاملان این حمله در حال محاکمه هستند نه مغز پشت حمله.
عبدالسلام چیز جدیدی نمی گوید. چه تفاوتی دارد؟ ما پاسخی را که نیاز داریم دریافت نخواهیم کرد.»
«چه جملاتی دریافت خواهند کرد؟ عبدالسلام و ابرینی قبلاً در ارتباط با حملات پاریس جان خود را از دست دادند. بقیه به سختی مجازات خواهند شد: سه، پنج، هشت سال… افرادی که مجروح شدند جان خود را از دست دادند. افرادی که کشته شدند مرده خواهند ماند. خانواده هایشان جان گرفتند».