بر روی پلاک برنزی در کنار کاخ هنرهای زیبا می‌گوید: «در نزدیکی این نقطه قبلاً Pensionnat Heger قرار داشت، جایی که نویسندگان شارلوت و امیلی برونته در سال‌های 1842-1843 در آنجا تحصیل کردند.» این پلاک که توسط انجمن برونته نصب شده است، کاملاً درست نیست، زیرا امیلی، که از بروکسل متنفر بود، در زمستان 1842 آنجا را ترک کرد و خواهر بزرگترش را در سال 1843 تنها گذاشت.
این ایده شارلوت بود که در بروکسل تحصیل کند. او در سال 1841 به عمه اش نوشت: “من آرزو داشتم به بروکسل در بلژیک بروم.” راه او و دو زن جوان در یک بعد از ظهر سرد فوریه 1842 در سن 24 و 26 سالگی به پایتخت بلژیک رسیدند.
برنامه این بود که شش ماه را صرف مطالعه زبان فرانسه و اخلاق خوب در Pensionnat Heger، یک مدرسه شبانه روزی دخترانه هوشمند در نزدیکی Place Royale کند. خواهرها با آن پولیش تازه به دست آمده تصمیم گرفتند به انگلستان برگردند و یک مدرسه شبانه روزی دخترانه باز کنند. اما اتفاقی در بروکسل افتاد که زندگی شارلوت را برای همیشه تغییر داد.
سرنخ‌ها در ویلت، آخرین رمان او که 10 سال پس از ترک بروکسل در زمستان 1843 منتشر شد، پدیدار شد. طرح داستان یک زن جوان انگلیسی به نام لوسی اسنو است که برای تدریس در یک مدرسه شبانه‌روزی به شهر ویلت سفر می‌کند. این مدرسه – که به وضوح از پانسیونات هگر الگوبرداری شده است – توسط یک زن بلژیکی نفرت انگیز به نام مادام بک (مادام هگر با ظاهر نازک) اداره می شود. لوسی (شارلوت) در نهایت عاشق یک معلم مرد عصبانی به نام پل امانوئل (که بر اساس – اما احتمالاً قبلاً حدس زده اید – مسیو هگر) را می گیرد.
ویلت دومین تلاش شارلوت برای نوشتن درباره تجربیاتش در بروکسل بود. تلاش قبلی – استاد – توسط هر ناشری که او تلاش می کرد رد شده بود. هنوز ویلت موفقیت بزرگی بود «ویلت! ویلت! آیا آن را خوانده‌ای؟» جرج الیوت وقتی برای اولین بار منتشر شد فریاد زد. “این کتاب فوق العاده تر از جین ایر است.” ویرجینیا وولف فکر می کرد که این بهترین رمان شارلوت است.
این رمان شامل توضیحات مفصلی از ساختمان‌ها و خیابان‌های شهر بود که باعث شد برخی از خوانندگان ویکتوریایی پرانرژی او به بروکسل سفر کنند و مکان‌ها را ردیابی کنند. زائران مشتاق – که بسیاری از آنها از دوردست‌های ایالات متحده می‌آیند – بدون اطلاع قبلی در خیابان ایزابل 32 حاضر می‌شوند و می‌خواهند در اطراف Pensionnat نمایش داده شوند. مادام هگر (از پرتره شارلوت از خود ناراضی) تابش خیره کننده ای به آنها می داد، اما شوهرش از بازی در نقشی که شارلوت به او داده بود خوشحال بود. او به یکی از بازدیدکنندگان گفت: “Oui, je suis Monsieur Paul.”
با این حال، تنها در سال 1913 بود که اعماق واقعی شیفتگی شارلوت آشکار شد. بسته کوچکی از نامه ها توسط کوچکترین پسر هگرز، پل، که در آن زمان استاد برجسته دانشگاه آزاد بروکسل بود، به موزه بریتانیا فرستاد. نامه ها توسط شارلوت برای مسیو هگر فرستاده شده بود، پاره شده و در سطل زباله انداخته شده بود، سپس با دقت با نخ و سوزن به هم دوخته شده بود، احتمالاً توسط مادام هگر.
مادام هگر با خواندن نامه‌های تعمیر شده به دقت متوجه شد که زن غریب انگلیسی شیفته شوهرش شده است. شارلوت با التماس گفت: “در مورد فرزندانت به من بگو، از مدرسه بگو، هر چیزی که دوست داری بگو، اما چیزی به من بگو.”
امتناع هگر از پاسخ دادن به نامه ها، شارلوت را بیش از پیش دیوانه کرد. «آقا، فقرا برای زنده نگه داشتن آنها به چیز زیادی نیاز ندارند. آنها فقط خرده‌هایی را می‌خواهند که از سفره مرد ثروتمند می‌افتد، اما اگر این خرده‌ها به آنها رد شود، از گرسنگی می‌میرند.» فایده ای نداشت موسیو هگر هرگز پاسخی نداد و شارلوت سرانجام در زمستان 1845 نوشتن را متوقف کرد.
ویلت انتقام او بود او از این رمان برای بیان خشم خود با مسیو هگر، با دختران مدرسه‌ای بلژیکی لوس، با کشیشان کاتولیک، با خدمتکاران فلاندری و با همه چیز بلژیکی استفاده کرد. با این حال، لحظات محبت آمیزی نیز وجود دارد – شرح نمایشگاهی از نقاشی ها، جشنواره ای در پارک روبروی کاخ سلطنتی، کنسرتی در حضور پادشاه – که نشان می دهد شارلوت در واقع کاملاً به بلژیک علاقه داشت.
تخریب پانسیونات هگر در حدود سال 1911، بروکسل را از اصلی ترین آن ربود. ویلت نقطه عطف (فتومونتاژی از ظاهر خیابان در بالا). هنگامی که محقق برونته، ماریون اسپیلمن در سال 1913 به اینجا سفر کرد، تنها تلی از آوار پیدا کرد. حالا دیگر چیزی باقی نمانده است، به جز پلاکی که آنقدر بلند است که روی دیوار دیده نمی شود. مطمئنم اگر چیزی بیشتر از این مکان برای نشان دادن وجود داشت، طرفداران برونته هیجان زده می شدند – یک عکس کوچک در لابی کاخ هنرهای زیبا این کار را انجام می داد، فقط برای یادآوری خوانندگان که در سایت ایستاده اند. باغ عاشقانه ای که شارلوت شبانه در آن سرگردان بود و به ناقوس های کلیسا گوش می داد.
با این حال، حتی بدون آجر و ملات Pensionnat، هنوز چندین یادآور فیزیکی وجود دارد ویلت در شهر، مانند کلیسای جامع، جایی که لوسی اسنو به یک کشیش کاتولیک اعتراف کرد، و پارک دو بروکسل، جایی که پس از مصرف تریاک در آن جا سرگردان بود. کلیسای Place Royale و کلیسای کوچک پروتستانی در کنار موزه هنرهای زیبا نیز در این مکان قرار دارند ویلتمانند پله های سنگی تیره و تار در کنار هتل راونشتاین.
من یک بار از روی کنجکاوی سعی کردم قبر مارتا تیلور، دوست شارلوت را که در سال 1842 در بروکسل درگذشت، پیدا کنم. او در گورستان پروتستان ها، نزدیک Chaussée de Louvain، دفن شد، و صحنه ای لطیف را در بروکسل دیگر شارلوت الهام بخشید. رمان، استاد. این گورستان در قرن نوزدهم بسته شد، اما برخی از سنگ قبرها به گورستان بزرگ کمون بروکسل در Evere منتقل شدند. یک بعدازظهر بارانی با اتوبوس شماره 66 به سمت پایانه رفتم و در نهایت یک قبر شکسته به یاد «هریت مری آن، فرزند محبوب و با استعداد کشیش رجینالد اسمیت» پیدا کردم. هریت در سال 1857، قبل از باز شدن قبرستان بروکسل درگذشت، به این معنی که قبر باید از گورستان پروتستان آمده باشد. اما اثری از قبر مارتا نبود. در راه خروج، در دفتر قبرستان پرسیدم که آیا سوابقی از یک دختر انگلیسی به نام مارتا تیلور دارند؟ مسئول قدیمی ترین دفتر را پایین کشید و گرد و خاک را بیرون زد و سرفه کرد و سرش را تکان داد. رکوردها از سال 1892 شروع شد.
من شانس بیشتری برای جستجوی مقبره هگرها داشتم. موسیو و مادام در گورستان کوچک دوست‌داشتنی در واترمال-بوتسفورت، درست در لبه جنگل به خاک سپرده شده‌اند. مقبره یک تخته سنگ آهکی خاکستری بزرگ در نزدیکی ورودی قبرستان است. هیچ اشاره ای به نقشی که هگرها در یکی از بزرگترین رمان های انگلیسی ایفا کردند، وجود ندارد، اما حداقل مادام هگر بدون شک آن را به این شکل ترجیح می دهد.
این مقاله برای اولین بار در ژوئن 2003 منتشر شد
اطلاعات بیشتر در مورد دوران شارلوت و امیلی در بلژیک را در این آدرس بیابید گروه برونته بروکسل. گفتگوها، پیاده‌روی‌های هدایت‌شده و رویدادهای دیگر را سازمان‌دهی می‌کند.
عکس ها: پلاک، جلد ویلت و فتومونتاژ خیابان، توسط گروه برونته بروکسل